Er gaat niets boven Groningen, dat is bekend. Toch zijn er nogal wat schrijvers die in Groningen hebben gestudeerd of er zelfs geboren en getogen zijn en die stad en provincie hebben verruild voor Amsterdam. ‘Woaromdatten?’ is de vraag die centraal staat in deze nieuwe serie korte interviews.
Is uw schrijfcarrière in het noorden geboren?
De schrijfcarrière van Allard Schröder is niet in het noorden geboren. Schröder is geboren en getogen aan de Oosterweg in Haren. Hoewel de elite het dorp toen al wel ontdekt had als luxe woonplek was Haren in de jaren ’50 van de vorige eeuw voor een deel nog een dorp met boerderijen, weides en houtwallen. Maar ook met een schoolbibliotheek! De jonge Allard had daar al snel alles van gelezen, wilde wellicht later wel schrijven, maar deed dat toen nog niet. Hij wist dat zijn tijd later zou komen. Ook tijdens zijn middelbareschooltijd op het Praedinius in Stad was zelf schrijven nog niet aan de orde. Dat startte pas tijdens zijn militaire diensttijd op de Lüneburger heide in Duitsland waar de twintigjarige Schröder als hospik een eigen kantoortje had met een Adler schijfmachine en een niet-storenknop waarmee hij het rode lampje buiten de deur aan kon zetten! Daar begon hij zijn eerste schrijfkilometers te maken.
Bent u vanwege uw schrijfcarrière van Groningen naar Amsterdam getogen?
‘Ieder vertrek uit Haren is een vlucht’, stelt Schröder. Hij koestert weinig warme gevoelens voor zijn geboorteplaats. Na zijn militaire dienst begin jaren ’70 is hij naar Amsterdam gegaan, niet vanwege een schrijfcarrière, maar omdat hij weg wilde uit het noorden. Hij had in Amsterdam zijn hospikopleiding gedaan, de stad was hem bevallen en hij kende er mensen. ‘Schrijven kun je overal’ zegt hij, en dat bleef hij in Amsterdam dan ook gestaag doen. Om geld te verdienen schreef hij eerst hoorspelen en ook zat hij in redacties van literaire tijdschriften. Op 43-jarige leeftijd debuteerde hij als schrijver van een novelle, waarna tientallen publicaties volgden: verhalen, essays, poëzie en vooral romans. Hij ontving diverse nominaties, de Halewijnprijs in 1996 en in 2002 voor De hydrograaf de AKO-literatuurprijs. Met een Amsterdamse schrijverswereld heeft hij niet per se iets, hij verkiest de literatuur van papier boven klatergoud en voor hem is schrijven leuker dan alles eromheen.
Is de verandering van woonomgeving inhoudelijk in uw werk terug te zien?
Schröder beschrijft in zijn boeken ‘verbeelde omgevingen’ die weliswaar min of realistisch zijn, maar niet afhankelijk van of een verwijzing naar zijn woonomgeving. Maar zijn roman Amoy uit 2012 speelt wel in China, waar Schröder een aantal jaar gewoond heeft, en zijn Wenst-verhalencycli uit 2009 en 2022 beschrijven Oost-Groningen zoals alleen een autochtone Groninger het kan beschrijven. Ja, als kind ging hij soms mee met zijn vader in de auto naar Oost-Groningen. Terwijl hij in de auto wachtte nam hij de troosteloze omgeving met z’n eindeloze aardappelvelden, strokartonfabrieken, vervuilde en stinkende kanalen en erosie op het veld blijkbaar zo goed in zich op dat hij er meer dan zestig jaar later nog prachtige verhalen over kan schrijven. ‘Wenst’ (verlangen) naar Groningen heeft Schröder absoluut niet, maar wie dat wil kan wel degelijk liefde voor Oost-Groningen in de boeken lezen.
Door: Joke Aartsen
