Door Zoë Gaal
Vol verwachting loop ik op zondagmiddag 28 januari het museum aan de A binnen. Vanmiddag zal ik mijn allereerste poëziemiddag gaan bijwonen. Want hoewel schrijven en lezen twee dingen zijn die allang een belangrijke rol spelen in mijn leven, is poëzie toch net even iets anders. Daarom vind ik het juist leuk om eens mee te maken.
De start is rommelig, dat is jammer want hierdoor krijgt de bezoeker meteen een chaotische indruk. De stoelen staan nog niet klaar en de techniek moet nog deels worden aangesloten. Hierdoor begint de middag een kwartier te laat. Gelukkig is daar Charles Goudsmit; deze gezellige, vrolijke en ietwat chaotische man praat de middag aan elkaar en zorgt ervoor dat de rommelige start gauw weer vergeten is.
Thuis
Charles steekt meteen van wal over waarom de middag georganiseerd is. De middag is een samenwerking tussen Museum aan de A en stichting Pittig gekruid en is tot stand gekomen door het nichtje van Charles, Leah. Leah wilde wat doen voor de kinderen in Gaza. De kinderen, vrouwen en mannen die continue gebombardeerd worden, mensen verliezen en in angst leven. Hun thuis compleet weggevaagd. Daarom is ervoor gekozen om het thema van de middag thuis te maken. De opbrengsten van het evenement gaan naar Warchild. In de hal naast de zaal heeft Leah een ruimte opgezet waar zijzelf hennatatoeages zet en kleding en soep verkoopt. Leah is ook meteen de eerste artiest van de middag. Hoewel ze dit nog nooit eerder gedaan heeft, wilde ze toch graag een bijdrage leveren op het podium. Het is fantastisch om te zien dat een jong iemand zich zo inzet voor een bevolkingsgroep die eigenlijk zo ver van haar afstaat en dat er zo veel mensen voor kiezen om hieraan een steentje bij te dragen.
Mix van culturen
Na Leah komen er nog elf andere dichters en spoken word artiesten aan bod. Charles kondigt de artiesten telkens per drie aan en geeft wat achtergrondinformatie over de artiesten. De dichters die optreden zijn onder andere van Surinaamse, Curaçaose, Javaanse, Molukse en Groningse afkomst. Een enorme mix van culturen. Sommige artiesten dragen ook een gedicht voor in hun moedertaal. Zo wordt er een Javaans en Papiaments gedicht voorgedragen. Tijdens het dichten door wordt er ook een couscoussalade bereid door de bezoekers zelf, zij zitten aan de zijkant van de zaal om de groente te snijden. Na de eerste zes artiesten is het tijd voor pauze. Tijdens deze pauze kunnen de bezoekers de salade nuttigen of bij Leah kijken. Muziek wordt verzorgd door de band Turn Loose. Na de pauze volgen de andere artiesten waarna de middag wordt afgesloten met de muziek van de band Flat Carpet.
Housenumbers
Als een poëziebeginneling vond ik het erg leuk en vooral bijzonder om een middag als dit mee te maken. Er zaten prachtige gedichten tussen waardoor ik echt geraakt werd en het plezier die de artiesten hebben is duidelijk zichtbaar. Het gedicht wat ik zelf erg bijzonder vond, was het gedicht housenumbers van Loes de Hoog. Bij dit gedicht heeft zij regels gepakt uit boeken waarbij het paginanummer correspondeerde met een huisnummer waar zij gewoond heeft. Op deze manier ontstond er een nieuw gedicht uit een aantal oude gedichten. Ook vond ik het erg bijzonder dat een gedicht in een taal die je niet spreekt, toch kan zorgen dat je geraakt wordt door het ritme van de dichter. Wel was het jammer dat de middag erg rommelig liep en persoonlijk vond ik het ook wat lang duren.
Voor herhaling vatbaar
Nu ik voor het eerst naar een poëziemiddag geweest ben, zijn mijn gedachtes hierover veranderd. Poëzie was een ver-van-mijn-bed show, iets waar ik weinig mee in aanraking kwam. Nu ik ermee in aanraking ben gekomen, durf ik te stellen dat ik het leuk vond en ook zeker nog eens zou gaan, maar ik denk niet dat het een hobby zal worden. Dat heeft voor mij te maken met dat het best lang duurt en je alleen maar kan luisteren. Toch zou ik het iedereen aanraden om een keer een poëzieactiviteit te bezoeken, omdat je pas echt kunt weten wat je van poëzie vindt als je het hebt uitgeprobeerd.
Foto’s: Denise Jans
