Volgens de filosoof Wittgenstein ligt de betekenis van een woord in zijn specifieke gebruikswijze. Hij vergeleek taal met een gereedschapskist.
Woorden en hun betekenis kunnen dan worden vergeleken met de verschillende werktuigen binnenin en hun – uitermate uiteenlopende – functie en gebruikswijze.
Timmert en construeert de schrijver een huis van taal? Bouwt de dichter een Babylonische toren? Heeft de schrijver een Zwitsers zakmes dat alles samenbrengt, een soort multitool? En hoe werkt de vertaler? Op grond waarvan worden keuzes gemaakt? We vragen twee auteurs, Erik Bindervoet en Maud Vanhauwaert, om op basis van fragmenten uit hun eigen werk en dat van anderen, aan het publiek te vertellen en te laten zien welke woordgereedschappen zij inzetten.
Maud Vanhauwaert
Maud Vanhauwaert houdt van een taal die uitdaagt maar heeft ook een gezond wantrouwen jegens taal. Er is de macht van taal. Taal is niet alleen om te vieren, taal kan vilein zijn, taal wordt misbruikt. Taal die uitdaagt gaat over andere dingen proberen, trucjes vermijden. Bloot zijn en opnieuw beginnen, zoals Paul van Ostaijen dat zei. Bewust weg te gaan van de kern om er dan weer terug te keren.
