De tweede dag van Dichters in de Prinsentuin, de zaterdag, was in alle opzichten een bloemrijke dag. In de bloeiende tuin van de Hortus struikelde je over de dichters op de vele Dichtbij-momenten. De dichters waren makkelijk te herkennen aan roze paraplu’s. Zo wist de bezoeker dat ze in een intieme setting getrakteerd zouden worden op gedichten.
Er was ook op de verschillende podia veel te doen. Building a bridge viel ontzettend in de smaak. Dit is een poëtische en persoonlijke performance van negen samenwerkende jonge schrijvers uit het noorden van Nederland en Duitsland. ’s Avonds werd het programma afgesloten met de rappende dichter Ludon die na een dag vol poëzie het publiek toch nog in beweging wist te krijgen. Daarna sloten Iduna Paalman, William Letford en Jonathan Griffioen de dag af.
Op zondag, de derde dag van het poëziefestival Dichter in de Prinsentuin regende het. Dat hadden we niet besteld, maar we lieten ons niet kisten. Snel werd de programmering aangepast. De Dichtbij-momenten vonden nu plaats in de kassen en alle voorstellingen zonder dak verhuisden naar de Malustent waar het publiek droog zat. Zo werd het toch een fijne dag.
Enkele hoogtepunten: het interview met Guillaume Pool over zijn leven en werk, het hoorspel Under Milkwood en de afsluiter van het weekend met Vietnamese dichter Nhã Thuyên en beeldend kunstenaar Daniëlle Davidson.
Thuyên las een Vietnamees gedicht van één zin voor, terwijl een kunstenaar een kunstwerk maakte en de Nederlandse vertaling erdoorheen meanderde. Tussendoor werden we ook nog verrast door de monologen van het dochtertje van Davidson.
Guillaume Pool ontroerde en vermaakte een volle tent. Astrid Kersseboom stelde vragen en Guillaume vertelde openhartig over zijn jeugd, Suriname, balling zijn, slavernij, de dood. Voordat het interview begon, zong hij Surinaamse liedjes onder begeleiding van muzikant Collins omdat hij iets wezenlijks over zichzelf wilde vertellen. Dat is in alle opzichten gelukt.
Tien mensen lieten het hoorspel Under Milkwood in Nederlandse vertaling horen – met hier en daar wat Groningse accenten. Under Milkwood, of Onder het Melkbos, in Bindervoets vertaling, toont ons een klein vissersdorp en leert ons de inwoners zonder oordeel kennen. Het is nacht, de mensen slapen. Wij mogen meekijken in hun hoofden en zien wat ze dromen en meemaken. Het zijn dromen over wat gedaan is, en dromen vol wensen: “rainbows and tunes and wishes and flight and fall and despairs and the big seas of their dreams”. Het wordt dag, het wordt weer avond. Er is geen plot, alleen de tijd verstrijkt.
En dat de tijd verstrijkt is soms jammer, want dat betekent dat ons mooie festival weer voorbij is. Maar volgend jaar zal er weer een nieuwe, mooie editie neergezet worden!
