Mijn eerste roman Lichter dan ik schreef ik toen ik besefte dat mijn Javaanse betovergrootmoeder de eerste in die lijn was die kinderen met gemengd bloed voortbracht: de Indo-Europeaan (kortweg: Indo), de Indische Nederlander.
Het vervolg, Engel en Kinnari gaat erover hoe een Indo-Europeaanse, in dit geval Louisa Ponder, op zoek is naar haar identiteit. In een raciaal verdeelde samenleving als Nederlands-Indië was dit niet eenvoudig. Zij meent dat ze niet weet bij wie ze hoort, omdat ze haar biologische ouders niet kent, maar ze zal ontdekken dat de ‘apartheid’ van de Nederlanders minstens zo’n grote rol speelt bij haar zoektocht.
Daarnaast wil ik met Engel en kinnari laten zien hoe vrouwen zich rond 1900 beginnen te emanciperen en hun eigen keuzes durven te maken. Louisa kan hierin meer stappen zetten dan haar moeder Isah uit Lichter dan ik, vanwege haar afkomst en het tijdsgewricht. In die zin geeft het boek hoop, terwijl het tegelijk begrip kweekt voor de Indische gemeenschap die zich na de oorlog zo geruisloos ‘aanpaste’ aan de Nederlandse samenleving: de Indische Nederlanders waren er van jongs af aan voor opgeleid, als koningskinderen die worden voorbereid op de troon. Maar of dat alleen maar positief is?
In mijn lezing vertel ik over mijn eigen familie, maar laat ook zien hoe er werd neergekeken op de Indo-Europeanen en hoe het geromantiseerde beeld over de koloniën tegenwoordig aan het kantelen is.