Het kan zomaar zijn dat je het afgelopen Grote Gebeuren (2019) iets later binnenkwam, of buiten een luchtje schepte en toen je even later weer naar binnen kwam zag je hoe een jongen gekleed in slechts een trui en onderbroek een deur door werd geduwd terwijl hij heel hard “Vanessa! Vanessa! Vanessa!” riep. Als dat zo is, hoop ik dat deze tekst het een en ander op kan helderen.

Tijdens het Grote Gebeuren was het programma opgedeeld in keurige blokkenschema’s. Tussen deze blokken door waren er ook af en toe kleine optredens van de deelnemers van Noordwoord Talent: Daniëlle Fluks, Rachel Raetzer, Michiel Teeuw, Richard Nobbe, Meinte Dirksen en ik. Tijdens elk van de optredens presenteerden we onze zelfgeschreven manifesten.

Aan de presentatie gingen twee workshops vooraf, gegeven door schrijver Erik Bindervoet en regisseur Ingejan Ligthart. De manifesten mochten overal over gaan: er was een meerkeuzemanifest over ontgaming, een manifest over overspannen zijn, een anti-manifest… Erik en Ingejan moedigden ons aan om zowel met vorm als met inhoud te experimenteren. Op de dag van het Grote Gebeuren kwamen we weer bij elkaar in de Puddingfabriek. Erik en Ingejan hadden het idee opgevat om ons samen op te laten treden. We husselden de manifesten die we geschreven hadden door elkaar zodat ze op elkaar reageerden. Uiteindelijk hadden we net op tijd vijf manifesten klaar die we konden presenteren op het festival. We wisten zelf ook niet hoe dat uit zou pakken.

Het eerste manifest voerden we op in het café op de eerste verdieping. Het manifest van de versplinterde aandacht 1 is erg luid. Het was nog vroeg, er zaten weinig mensen in de zaal: drie mensen, een paardenkop, Abdelkader Benali en Cees Notenboom. Dat was het wel. Alle aanwezigen keken zeer verward.

Het manifest voor de verdachte aansplintering 2 voerden we op op de trap in de benedenfoyer. Toen we begonnen zei een man in het publiek “Oh nee, theater.” en liep snel weg. Dit anti-manifest viel langzaam uit elkaar, en eindigde met Michiel die de zaal werd uitgesleept terwijl hij heel hard “Vanessa! Vanessa! Vanessa!” riep. Ik zou willen dat ik het beter uit kon leggen, maar ik vrees dat je erbij had moeten zijn.

Daarna hadden we de smaak te pakken en de laatste drie gingen zo voorbij. Nu even niet 3 werd opgevoerd in een van de zalen, voor het panel over klimaatboeken begon. Het manifest voor wie het horen kan 4 werd weer opgevoerd op de trap en met Het meerkeuzemanifest 5 onderbraken we het interview met Abdelkader Benali.

Nu even niet 3 was gebaseerd op het manifest dat ik had geschreven over overspannen zijn. Ik stond alleen en klein op een kratje voor een zaal mensen die eigenlijk voor een panel over klimaatboeken kwamen. Ik las onversterkt en onverstaanbaar een manifest voor terwijl de rest van de groep door me heen schreeuwde. Tot mijn grote verbazing en genoegen dachten een paar mensen in het publiek dat ik lastig gevallen werd. Ze verdedigden me met een ouderlijke passie die ik niet snel zal vergeten. Mocht een van hen dit stuk lezen: u heeft mijn avond gemaakt.

Ik had van tevoren geen idee hoe het voordragen van de manifesten uit zou pakken. Ik geloof dat de hele onderneming voor mij ongeveer even verwarrend was als voor het publiek, ook al wist ik van tevoren wat we gingen doen. Verder hoop ik dat de “oh nee, theater!”-man, toch nog een leuke avond heeft gehad.

Anna Dijk

Foto’s: Annie Postma

NB Meinte Dirksen las zijn manifest voor in de uitzending van Glasnost op OOG Radio.